Σαπφώ - Sappho

Η Σαπφώ είναι  μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της ελληνικής λυρικής ποίησης. Τα ποιήματα της ήταν λιτά , διαυγή και με μουσική έκφραση. Τα ποιήματα που έγραφε τα μελοποιούσε και τα έπαιζε με την λύρα της με απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Έγραψε ερωτικά ποιήματα, ύμνους για τους θεούς και επιθαλάμια (γαμήλια τραγούδια). Εκτός από ποιήτρια εφηύρε και την πηκτίδα που ήταν ένα πολύχορδο μουσικό όργανο, αλλά και στην μουσική σύνθεση εφηύρε την μειξολυδιστί αρμονία (θρηνητική μελωδία).
 Γεννήθηκε ίσως το 630 π.Χ. στην Ερεσό της Λέσβου από αριστοκρατική οικογένεια η οποία φρόντισε για την καλή της μόρφωση.
 Ο φιλόσοφος Μάξιμος ο Τύριος την περιγράφει σαν μικρόσωμη και μελαχρινή.
 Πιθανόν να παντρεύτηκε τον πλούσιο Κερκύλα από την Άνδρο με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Κλεϊδα.
 Για ένα χρονικό διάστημα όταν οξύνθηκε η πολιτική σύγκρουση μεταξύ δημοκρατικών και αριστοκρατικών στη Λέσβο, αυτοεξορίστηκε προσωρινά στη Σικελία.
 Μεγάλωσε σε ένα νησί που άνθιζε η μουσική και η ποίηση κάτι που λάτρευε. Κοντά της αρχικά βρέθηκαν οι νεαρές της αριστοκρατίας του νησιού για να διδαχτούν ποίηση, μουσική αλλά και κοινωνική μόρφωση. Ίδρυσε στη Λέσβο ένα είδος Σχολής Θηλέων η οποία έγινε ξακουστή μιας και κατέφθαναν νέες από την Μικρά Ασία, την Σαλαμίνα, την Αττική και άλλες περιοχές του Ελλαδικού χώρου.
 Θεωρούσε σαν μία σταθερή αξία την αφοσίωση των ανθρώπων στις Μούσες και στις τέχνες που προστατεύουν, γιατί οι τέχνες μετουσιώνουν την ψυχή και την αναπτερώνουν για να αγγίξει το ύψιστο νόημα, τον Έρωτα που συνοδεύει πάντα τη Θεά Αφροδίτη.
 Ο Οράτιος σε μια Ωδή του θέλει ακόμα και τους νεκρούς εκεί στον κάτω κόσμο να ακούν τα τραγούδια της με ιερή σιγή. Ο Πλάτων την χαρακτήρισε "σοφή"και "δέκατη μούσα", ο Ανακρέων "ηδυμελή", ο Λουκιανός "μελιχρόν αύχημα Λεσβίων", ο Ιουλιανός "θυλικό Όμηρο", ο Αντίπατρος "τιμή Λεσβίων γυναικών"και ο Στράβων "θαυμαστόν τέρας". Ο Οδυσσέας Ελύτης που ο πατέρας του καταγόταν από τη Λέσβο την χαρακτήριζε σαν "μακρινή εξαδέλφη".
 Σε μεταγενέστερους χρόνους οι Αττικοί κωμωδιογράφοι κυρίως πρόβαλαν σαν ομοφυλοφιλικές τάσεις τον έντονο συναισθηματισμό που εκδήλωνε προς τις μαθήτριές της. Αυτό συνέβαλε ώστε το όνομά της να ταυτιστεί με αυτό της λεσβίας. Κάποιοι σύγχρονοι μελετητές αμφισβητούν το ότι ήταν λεσβία.
 Μια εκδοχή του θρύλου που την συνοδεύει θέλει τη Σαπφώ να ερωτεύτηκε έναν όμορφο νέο τον Φάωνα και μη αντέχοντας την απόρριψη του έπεσε από τα βράχια της Λευκάδας  στη θάλασσα το 563 π.Χ.
 Μετά τον θάνατό της η Λέσβος έκδωσε νόμισμα με την μορφή της, στις Συρακούσες και στην Πέργαμο για να την τιμήσουν έστησαν αγάλματα της.
 Το σύνολο του ποιητικού της έργου δεν σώζεται λόγω των νόμων του Θεοδοσίου που αφάνισε σημαντικό μέρος της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, τα ποιήματα της καίγονταν δημόσια μιας και υμνούσαν τον Έρωτα και το Δωδεκάθεο. Έργα της καταστράφηκαν και στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας από πυρκαγιά. Οι Αλεξανδρινοί είχαν συγκεντρώσει τα ποιήματά της σε εννέα βιβλία σύμφωνα με το μέτρο τους.
 Έχουν διασωθεί εκτός από μικρά αποσπάσματα, ολόκληρος ένας Ύμνος στην Αφροδίτη και μια Ωδή με θέμα το μύθο της Ηούς (Αυγής)  και του Τιθωνού.