Νίκος Εγγονόπουλος

Ο ζωγράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985) γεννήθηκε στην Αθήνα όπου κυρίως έζησε εργαζόμενος σαν καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Η ευκατάστατη οικονομικά οικογένειά του ζούσε στην Κωνσταντινούπολη και παιδί έζησε τη μικρασιατική τραγωδία.
Τέλειωσε  το λύκειο εσώκλειστος σε σχολείο στο Παρίσι. και μετά τη στρατιωτική του θητεία, παράλληλα με τη δουλειά του σαν μεταφραστής και γραφέας φοίτησε στο νυχτερινό γυμνάσιο του Ψυρρή για να πάρει το ελληνικό απολυτήριο.
Το 1932 γράφτηκε στην Ανωτέρα Σχολή Καλλών Τεχνών της Αθήνας και συγχρόνως στο εργαστήριο του Φώτη Κόντογλου.
To 1941 επιστρατεύεται για το αλβανικό μέτωπο, αιχμαλωτίστηκε και βρέθηκε σε στρατόπεδο εργασίας από όπου δραπέτευσε.
 Το 1945 ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα, ένα χρόνο μετά την έκδοση του Μπολιβάρ, δίδαξε στο Ε.Μ.Π. έως το 1974 όπου συνταξιοδοτήθηκε.
Τα πρώτα ζωγραφικά του έργα έγιναν αποδεκτά με χλευασμό από μεγάλη μερίδα των σύγχρονών του, χρειάστηκε να περάσουν λίγα χρόνια για να αρχίσει να αναγνωρίζεται δειλά το έργο του.Οι φερόμενοι σαν προοδευτικοί στο χώρο της τέχνης βρίσκαν απαράδεκτα τα λαϊκά και βυζαντινά στοιχεία στους πίνακές του, οι δε συντηρητικοί έβρισκαν ακατανόητο το ζωγραφικό του στιλ. Το 1952 συνέβαλε στην αγιογράφηση του Αγίου Σπυρίδωνα στη Νέα Υόρκη μαζί με τον Κόντογλου. Σχεδίασε σκηνικά και κουστούμια για σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και εκτός από τις μεταφράσεις δημοσίευσε μελέτες του για τη τέχνη και την ελληνική παράδοση, συμμετέχοντας στην πολιτιστική ζωή για κάτι λιγότερο από μισό αιώνα.
Η δεύτερη γυναίκα του Λένα καταγράφει:
 Δεν είχε σχέση με τα λεφτά. Που και που του δείχναμε, άμα κυκλοφορούσε, κάποιο καινούργιο νόμισμα. Συχνά με ευχαριστούσε που τον είχα απαλλάξει από αυτά τα θέματα.
 Η κόρη του Ερριέτη θυμάται:
Θυμούμαι ότι και βιβλία που δεν του άρεσαν καθόλου, δεν μπορούσε να τα πετάξει. Όταν έβγαινε λοιπόν στον περίπατό του - ποτέ δεν έμαθε να οδηγεί - άφηνε ένα από αυτά τα βιβλία σε κάποιο παγκάκι, ποιος ξέρει έλεγε, μπορεί να το βρει κάποιος που να του αρέσει.